Als je naar projecten kijkt, zijn er grofweg twee smaken. Bij AFAS hebben we de repeterende projecten en projecten als kapstok om automatisch taken te verdelen. Een goed voorbeeld van een repeterende taak is het implementatieproces. Dat doen we altijd met dezelfde stappen en rollen. Bij de aftrap van een project staan die standaardtaken automatisch klaar.
Extra voordeel van deze aanpak is dat je zo’n project via InSite (voor onze eigen mensen) en via OutSite (voor klanten) beschikbaar maakt. Samenwerken is zo heel simpel. Je richt dat één keer in en je weet zeker dat iedereen die betrokken is de juiste taken voorgeschoteld krijgt, inclusief signalen. Vanuit beheerdersperspectief is dat natuurlijk ideaal. Iedereen weet wat hij of zij moet doen en alles is nog vastgelegd in dossiers ook. Wel zo duidelijk dus.
Bij de tweede smaak is een project een soort verzamelbak van taken. Je gebruikt het dan om het proces te stroomlijnen. Als er een taak binnenkomt, bijvoorbeeld een incident of klacht of een vraag via ‘Aanvraag Procesbeheer’, koppel je dat aan een project. Een specifieke vraag komt dan via een project bij de juiste collega terecht. En als je daar per project verantwoordelijken voor hebt vastgelegd, volgt de werkverdeling automatisch. Iemand krijgt dan een taak ingeschoten en voert die, vaak op basis van een workflow, uit. Zo blijft er nooit iets liggen en ook hierbij is door dossiervorming alles transparant. Bovendien zie je precies hoe het werk in je team verdeeld is.